Jesienna zaduma

Jeszcze raz:
http://plados.dyndns.org/mariacki/wirtualna_wycieczka/

Wejdź i zachwyć się ! Poczuj, jak Polska krąży w Twojej krwi. Zobacz do czego byliśmy - i nadal jesteśmy zdolni. Tylko stłamszeni tym, co nam narzucono zapominamy o swoich skrzydłach. Czyż widok orła, który błyszczy pod organami, nie jest bezcenny? Tak mało dziś mówi się o naszej wielkości, o historii, z której możemy być dumni, o ludziach, którzy we własnej ojczyźnie nie mogą rozwinąć swoich zdolności, a robią karierę na całym świecie. To kraj w którym premier mówi, że Polskość to nienormalność, prasa pisze, że mamy się wstydzić zwycięskich bitew, a historia naszego kraju w szkołach podana jest w wersji "short" i kończy się na I Wojnie Światowej. Bo potem jest już tylko zniszczenie i oszustwo, i żal... Bo zabrano nam ogromny kawał kraju. Oddarto kawał naszego ciała, o które przez wieki walczyliśmy. Które dawało nam siłę i wielkość.

 A tam, gdzie była Polska dalej mieszkają Polacy - pozostawieni bez łączności z ojczyzną, bez opieki, bez możliwości zamieszkania w polskich granicach...
A my? Jest nas coraz mniej. Znikamy jako naród. Na badane 222 kraje, jesteśmy na 209 miejscu. Nie ma dzieci. Dramatycznie. Jest kariera i wygodne życie. 
I nie liczcie na swoje emerytury - kto niby na nie zapracuje?
Ufff...
Tak mi się od rana na żale zebrało.
A bo to wstaje człowiek, karmi dziatwę wychodzącą do szkoły, a potem dla "chwili dla siebie" załącza komputer i czyta.
Dziś akurat poczytałam "Słowa w ciszy słyszane" - i zrobiło mi się tak strasznie tęskno do przestrzeni, do drzew, do jesiennych krajobrazów - najpiękniejszych na świecie - bo polskich...

Za to w moim krajobrazie ogrodowym pojawiły się krecie kopce. Z dnia na dzień jest ich coraz więcej i coraz większe - ponoć to zapowiedź ostrej zimy - krety głęboko kopią, żeby nie zamarznąć